วันนี้เพิ่งได้รู้ว่าการซื้อของเข้าบ้านเองมันช่างลำบากมาก
โดยเฉพาะกับ ..... คนสายตาสั้น .....
แม่สั่งให้ซื้อนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด
ด้วยการที่คิดว่า ไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ต จะไปเอาอะไรมาก
ไปชิลล์เต็มที่ เสื้อยืดตัวยาวกับเลกกิ้ง
โทรศัพท์ .... ไม่ได้หยิบ
แว่นตา .... ไม่ได้หยิบ
คอนแทคเลนส์ .... ไม่ได้ใส่
โอ่ยยยย ย
ความยุ่งยากเริ่มต้นขึ้นแล้ว
แค่ก้าวเข้าไปในโซนขายพวกเครื่องปรุงรสก็มึน
มองเห็นทุกอย่างเบลอไปหมด
แอบทำเรื่องหน้าอาย เรื่องมีอยู่ว่า
เดินวนโซนขายเครื่องปรุงรสอยู่นานมาก เนื่องจาก...
หาซอสปรุงรสยี่ห้อ "ภูเขาทอง" ไม่เจอ
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นนะ แต่จดจำได้แต่ว่ามันเป็นซอสปรุงรส ฝาสีเขียวๆ
พอไปถึงโซนนั้น โอ้ววววว แม่เจ้า
ฝาสีเขียวตรึมเลย!!!!!!!!
หายี่ห้อนั้นไม่เจอจริงๆ
เจอพี่พนักงานเดินผ่านมา ตาเป็นประกายทันที
me // พี่คะ ขอโทษนะคะ ซอสปรุงรสยี่ห้อ "ภูเขาทอง" นี่มันอยู่ตรงไหนหรอคะ
พนักงาน //
(เอื้อมมือผ่านหัวไปหยิบซอสปรุงรสมาให้ แล้วเดินจากไป)
เอ่อะ.... หนูมองไม่เห็นจริงๆนะคะพี่
แล้วก็ซื้อของต่อจนครบ กลับบ้านแบบข้าวของพะรุงพะรังเต็มมือ
หมดแรงน้ำข้าวต้ม แต่มีแรงอัพบล็อก
